Reci olayında müşriklerin öldürmeyeceklerine dair sözle- rine güvenip teslim olan üç sahabiden biri olan Abdullah (r.a.) Zahran’da bağlarından kurtulmayı başarmış ve orada vuru- şarak şehit olmuştu. Hubeyb b. Adiy ile Zeyd b. Desine ise Mekkeli müşriklere teslim edildiler. Mekkeli müşrikler, onlar- dan Bedr’in intikamını almak istiyorlardı. Zeyd b. Desine’yi Ten’im’e getirdiler. Harem’in dışına çıkardılar.

Zeyd (r.a.) bir direğe bağlandı. Müşrikler gelip çevresini sardı. Önce uzaktan ok atarak onu yaralar içinde bıraktılar. Zeyd, acılar içerisinde kıvranırken topluluğun içinde bulu- nan Ebu Süfyan kalabalıktan ayrılarak yanına geldi ve ona;

‘Zeyd! Allah için söyle! Şu anda Muhammed’in burada olmasını, senin yerine onu öldürmemizi, senin de evinde çoluk çocuğun ile birlikte olmanı ister miydin?’ diye sordu. Zeyd, ona şu tarihî cevabı verdi:

“Vallahi evimde rahat oturabilmek için Muhammed (s.a.s.)’in şu anda bulunduğu yerde ayağına ona acı verebilecek bir diken batmasını bile istemem.”

Bu sözleri duyan Ebu Süfyan, ‘Arkadaşlarının Muhammed’i sevdiği kadar hiçbir insanın bir başkasını sevdiğini görme- dim’ demiştir.

Zeyd b. Desine orada işkence ile şehit edilmiştir.

Hubeyb (r.a.) de bir süre hapsedildikten sonra aynı şekilde Ten’im’e çıkarılarak işkence ile şehit edilmiştir.

Müslüman, Ten’im’i geçince az ilerde sağdaki kayalıklarda işkence altında şehit edilen Zeyd b. Desine (r.a.)’yi hatırlamalı ve onun tarihî sözlerinde kendini gösteren peygamber sevgi- sinden bir şeylere erebilme arzusu taşımalıdır.